Lekarz diabetolog w „Pytaniu na Śniadanie” opowie o stresie, który może doprowadzić do cukrzycy.
Przewlekły stres zwiększa ryzyko zachorowania na cukrzycę o 40%. Dzieje się to przez hormony stresu.
Jakie potrawy z grilla może jeść osoba chora na cukrzycę?
Decyzję o rozpoczęciu insulinoterapii w okresie ciąży należy podjąć po przeanalizowaniu wszystkich potencjalnych, a niewykorzystanych w pełni niefarmakologicznych metod leczenia. Powinna ona być bardzo wyważona, a argumenty przemawiające za jej podjęciem należy omówić z ciężarną.
Pierwsze, podstawowe wskazanie stanowi niespełnianie kryterium normoglikemii. Rozpoczęcie podawania insuliny zaleca się w przypadku, gdy stężenie glukozy w samokontroli jest równe lub przekracza na czczo 90 mg/dl (5,0 mmol/l), a godzinę od rozpoczęcia posiłku – 140 mg/dl (7,8 mmol/l). Według niektórych autorów, już dwa epizody przekroczenia tych wartości stanowią wskazanie do rozpoczęcia stosowania insuliny. Nie została jednak określona liczba glikemii w samokontroli „ponad normę”, przy której bezwzględnie konieczne byłoby podjęcie decyzji o wdrożeniu insulinoterapii. Uwzględnienia wymaga także wywiad dietetyczny (eliminacja błędów w odżywianiu) i dynamika zmian masy ciała ciężarnej, a także wynik USG z oceną wzrastania płodu (tab. 2).
Przed rozpoczęciem insulinoterapii pacjentkę należy włączyć w program edukacji w zakresie samodzielnego wykonywania wstrzyknięć insuliny oraz rozpoznawania hipoglikemii i radzenia sobie w takiej sytuacji. W większości przypadków insulinoterapia może być wprowadzana w warunkach ambulatoryjnych.
Na podstawie książki: Cukrzyca i ciąża, pod red. K. Cypryk, E. Wender-Ożegowskiej, Medycyna Praktyczna, Kraków 2020
Pozdrawiam serdecznie i do zobaczenia –
dr Anna Jeznach-Steinhagen – diabetolog, Warszawa Czytaj dalej
Większość towarzystw naukowych nie zaleca obecnie stosowania doustnych leków przeciwhiperglikemicznych w okresie ciąży ze względu na ograniczoną skuteczność i niewystarczająco poznane konsekwencje ekspozycji płodu na ich działanie w życiu wewnątrzmacicznym.
Lekami, których stosowanie w okresie ciąży przebadano najlepiej, są metformina i glibenklamid (znany również pod nazwą gliburyd; jego preparat o nazwie handlowej Euclamin jest obecnie niedostępny w Polsce).
Z większości badań wynika, że ze stosowaniem metforminy wiązał się mniejszy przyrost masy ciała ciężarnej przy porównywalnym wyrównaniu metabolicznym, a także większe ryzyko porodu przedwczesnego, nieco mniejsza masa urodzeniowa i mniejsze ryzyko wystąpienia hipoglikemii u noworodka. Ponadto u około 50% kobiet konieczne było włączenie dodatkowo insuliny ze względu na niepełną skuteczność metforminy w monoterapii.
Wyniki badań obserwacyjnych dotyczących dzieci eksponowanych na działanie metforminy in utero nie są jednoznaczne. W niektórych badaniach wykazano, że dzieci z tej grupy miały w wieku przedszkolnym i wczesnoszkolnym większą masę ciała, większą ilość tkanki podskórnej i trzewnej (w 9. rż.) oraz nieco większe stężenie glukozy niż pozostałe dzieci. Na podstawie badań przeprowadzonych u dzieci w wieku 18–24 miesiące życia nie stwierdzono różnic w rozwoju psychomotorycznym.
W badaniach dotyczących glibenklamidu potwierdzono jego dużą skuteczność hipoglikemizującą (tylko ok. 20% chorych wymagało stosowania dodatkowo insuliny), ale częściej stwierdzano zgony wewnątrzmaciczne i różne powikłania u noworodków, w tym hipoglikemię, makrosomię i ograniczenie wzrostu wewnątrzmacicznego. Ponadto u ciężarnych stosujących glibenklamid częściej niż u kobiet stosujących insulinę występował stan przedrzucawkowy.
Metforminę i glibenklamid powinno się zatem stosować w okresie ciąży jedynie wówczas, gdy insulinoterapia jest niedostępna lub gdy kobieta nie wyraża zgody na leczenie metodą wstrzyknięć. Wszyscy badacze dopuszczający stosowanie tych leków podkreślają, że ciężarna musi być poinformowana o tym, iż substancje te przechodzą przez łożysko, a ich długoterminowy wpływ na zdrowie potomstwa pozostaje nieznany.
Nie ma danych dotyczących bezpieczeństwa stosowania w okresie ciąży innych pochodnych sulfonylomocznika, akarbozy, glitazonów i gliptyn, mimo że od dawna znajdują się w katalogu leków stosowanych w leczeniu cukrzycy. Również leki z grupy agonistów GLP 1 oraz inhibitory SGLT2 nie zostały do tej pory przebadane pod kątem bezpieczeństwa ich stosowania w okresie ciąży; nie wiadomo też, czy przechodzą przez łożysko i jaki może być ich potencjalny wpływ na rozwój płodu. Z tych względów są one bezwzględnie przeciwwskazane w okresie ciąży, a u kobiet w wieku prokreacyjnym, chorych na cukrzycę przedciążową, powinno się je stosować bardzo ostrożne. Konieczne jest ponadto poinformowanie pacjentek o braku badań dotyczących bezpieczeństwa stosowania tych leków w okresie ciąży.
Zapraszam do „Pytanie na śniadanie” – film otworzy się w nowej karcie
[Filmik] Moja kolejna wizyta w Pytanie na śniadanie
Zerknijcie na filmik, który wyjaśnia zawiłości niekontrolowanego przybierania na wadze. Poznajcie 5 najpowszechniejszych problemów zdrowotnych, które zwykle powodują przyrost masy ciała.
Inne wypowiedzi lekarza diabetologa w programach telewizyjnych
Pozdrawiam serdecznie i do zobaczenia –
dr Anna Jeznach-Steinhagen – diabetolog, Warszawa
Dzień dobry, bardzo proszę o poradę. Podejrzewam insulinoodporność, mam 23 lata.
Wyniki krzywej : glukoza na czczo 81,4, po 1h 92,9, po 2h 89,3 insulina na czczo 10,47, po 1h 52,1 , po 2h 60,65 Homa ir 2,10
Wartości z krzywej są w normach, ale dziwi mnie, że insulina cały czas rośnie, a glukoza spadła nieznacznie. Tak jakby glukoza reagowała na insulinę z wielkim opóźnieniem. Czy to są powody do niepokoju?
Dziękuję i pozdrawiam, Ola
Dzień dobry, właśnie zrobilam badania w Polsce, ale mieszkam za granicą
Glukoza na czczo 88 a insulina 12.
Wedlug kalkulatora homa it 2.61. czy to insulinoosporność?
Zrobilam the badania, poniewaz fatalnie sie czuję, a do tego mam wielkie trudnosci ze schudnieciem, a wręcz puchnę. Bylabym bardzo wdzieczna za pomoc, gdyż nie mam szans na wizytę u diabetologa w tym momencie. Dziekuję Malgorzata
Dzień dobry Pani Doktor, znalazłam pozytywne opinie o Pani na stronie insulinoopornosc.com.Nie mam jeszcze cukrzycy, ale zastanawiam się, czy potrzebuję konsultacji diabetologa.
Część lekarzy powiedziała, że nic mi nie jest i wymyślam i wyniki są dobre, a mniejszość, że mam problem metaboliczny.
Od 10 lat choruję na Hashimoto. Mam również niezdiagnozowany hirsutyzm (tj. nikt nie wie, dlaczego on jest). Oprócz tego: ciągłe zmęczenie, depresja, stany lękowe, psujący się wzrok, suche oko, podejrzenie jaskry, mroczki w oczach, psujące się zeby, wypełnienie w każdym zębie, hirsutyzm, trądzik i duża podatność na infekcje pochwy.
Nie mogłam schudnąć (ale Pani endokrynolog twierdziła, że nie mam z czego, więc wymyślam), jednak dała mi skierowanie na badania na insulinooporność i wyszły następujące:
Jestem szczupła (ważę 55 kg przy 167 cm wzrostu i mam 21% tłuszczu w ciele – w momencie robienia badań ważyłam 57 kg), zdrowo się odżywiam (nie jem mięsa, słodyczy, fastfoodów, nie piję słodkich napoi, nigdy nie słodziłam kawy ani herbaty, nie jadłam bułek i białego chleba) i sporo ruszam.
Nie mam możliwości wprowadzenia większej modyfikacji stylu życia i zastanawiam się, czy mój stan nie jest powiązany z chorobą Hashimoto, a nie z moim „złym” stylem życia.
Nie jestem pewna, czy gdy robiłam badanie miałam 8 godzin snu, wydaje mi się, że około 6. Mój ojciec ma cukrzycę typu II. Dziękuję za odpowiedź czy w Pani opinii powinnam się poddać konsultacji,
Pozdrawiam Z poważaniem Kamila
Data i miejsce: 16.06.2018, Service Tower, Chałubińskiego 8, Warszawa
Tytuł: II Konferencja Naukowo-Szkoleniowa „Insulinooporność – problem XXI” wieku
we współpracy z Fundacją Insulinoopornosci będę mówić na temat diety, sportu i lekarstw :-)
Chwalę się! :-)
Własnie uzyskałam certyfikat dla lekarzy leczących otyłość wydawany przez Polskie Towarzystwo Badań nad Otyłością. Jestem na ich stronie w grupie akredytowanych lekarzy